Sorry!

Sorry voor deze blog, waarschijnlijk een beetje een saaie blog. Ik heb geen zin gehad en tijd genomen om direct mijn ervaringen op te schrijven en doet het deze keer met mijn herinneringen..Maar dat is niet de reden van de titel..

Helaas was het woensdag alweer tijd om na bijna 2 weken afscheid te nemen van Ruth. Zij ging om 7 uur weg voor een nieuwe hike, na het uitzwaaien ben ik nog even gaan liggen. Om half 10 op weg gegaan naar de bakker en supermarkt voor eten voor mijn reis en om half 11 stond ik op de plek waar ik wilde staan..welke plek? Uhm..sorry aan iedereen die ik heb beloofd het niet te doen, maar ik had geen keuze.. Het plan was om met de boot te gaan van Puerto Natales naar Puerto Montt, maar helaas heb ik geen ticket kunnen bemachtigen. De bus van Natales naar Argentinië was ook lastig en daarom bleef er maar een ding over: liften. Dus om half 11 stond ik op de plek vanwaar ik wilde liften, ja ik en alleen ik..

De eerste lift wist ik dat lastig zou worden omdat je in een dorp begint, maar gelukkig ben ik blond en een meisje waardoor ik nooit langer dan 5 minuten heb hoeven wachten. Vanaf mijn beginpunt, bij de beer met 3 poten wat een dinosaurus blijkt te zijn, kwam er een vrouw die me naar een betere plek wilde brengen en werd ik vanaf daar ben ik door een trucker naar een plek gebracht waar de weg naar Argentinië ging. Vanaf daar begon mijn echte liftervaring.. lift 3 was een goede, een naar de grens van Chili. Eigenlijk een naar mijn eindbestemming, alleen de auto van die spontane, Engelssprekende meneer mocht Argentinië niet in.

Bij de grens vonden we samen en lift naar het dorpje na de grens waar het volgens de mensen niet mogelijk as om te liften, maar helaas pinnen voor de bus lukte niet dus er zat niets anders op.. na een lift buiten het dorp kwam ik een trucker tegen die me 200 kilometer wilde meenemen, yes! Nu nog 200 kilometer en een lift voor ik in het veelbesproken en toeristische El Calafate ben.

Mijn laatste lift was ge-wel-dig! Deze meneer van een jaar of 70 reed me eerst voorbij, maar voelde zich schuldig en dacht dat ik dood zou vriezen als hij mij niet zou meenemen, dus kwam hij terug om mij op te halen. Deze meneer van 70 sprak Engels, iets wat maar weinig Zuid-Amerikanen kunnen, wat de reis gelijk leuker maakt. Deze meneer heeft me de hele geschiedenis van Argentinië verteld en van álle estancia’s (grote boerderijn) die we tegen kwamen. Een van de estancia’s is een boerderij waar een Duitse officieer na de Tweede Wereldoorlog is gevlucht en zijn nageslacht nog steeds woont.

Deze gezellige meneer, welke zelf op een estancia woont, heeft me naar mijn hostel gebracht. Een hostel waar je u tegen zegt, een hostel met een praaachtig uitzicht! Het hostel kijkt uit over een prachtig meer, Argentina lake, met daarachter prachtig besneeuwde bergen.

El Calafate…Een bijna week waar ik niet meer precies van kan herinneren wat ik wanneer heb gedaan. Ik heb mij 2 dagen in ieder geval goed beroerd gevoeld, doordat ik het water in Chili gewoon heb kunnen drinken heb ik dit in Argentinië ook gedaan, zonder er ook maar een moment bij stil te staan dat dit dus geen drinkwater is. Toen dat besef kwam waren mijn klachten gelukkig snel over en werd het tijd voor leuke dingen!

Ik ontmoette in heet hostel twee gezellige meiden, Alex uit Frankrijk en Saskia uit Boston, waar ik mee opgetrokken heb. Een van de dagen in El calafate was een dag om op de bamboo-mountainbikes de omgeving te verkennen, heerlijk naar het meer, de bergen in en de stad verkennen.

Een andere dag was een dag waarin ik verplicht en vrijwillig naar het dorp ben geweest. Helaas heb ik nog steeds last van mijn voet, rust helpt niet, veel bewegen niet, koelen en verwarmen net zo min. Gezien ik niet weet wat het is en de pijn steeds op andere plekken zit ben ik nu voor de laatste oplossing voor nu gegaan; antibiotica.. helaas! Na een flinke wandeling een apotheek met antibiotica gevonden te hebben vond ik het wel tijd om te gaan genieten van de specialiteit van het dorp; chocola!

De meeste mensen gaan naar dit dorp voor de gletsjers, iets wat gaaf is, maar ik toch niet heb gedaan. Een dagje daarheen kost zo’n 60 euro om er naar te kijken, gezien ik op een gletsjer heb gelopen en geld mij veel waard is deze reis heb ik besloten dit uitstapje te skippen. Dit maakt niet dat ik niet heb kunnen genieten van de mooie foto’s van mijn reisgenoten, soortgelijke foto’s zijn gelukkig te vinden tussen mijn hike-foto’s, een goede keuze dus om niet te gaan ;)

En dan na een paar heerlijke dagen door naar het noorden…Althans, dat dacht en hoopte ik, maar het liep, naja sneeuwde, wat anders. Er is van het ene op andere moment extreem veel sneeuw gevallen waardoor route 40, de enige weg naar het noorden, dicht gesneeuwd is met plekken tot 1 meter hoge sneeuw. Geen bussen, geen auto’s, geen vliegtuigen en geen mogelijkheid om te liften. De enige optie; zo snel mogelijk hier weg voordat ik vast zit in dit mooie dorp. En hoe het afloopt…Dat is te lezen in mijn volgende blog..