Bij Ruth

Jaaa, eindelijk was het moment daar…Na Ruth een jaar niet gezien te hebben kwam ze me ophalen van het vliegveld, woehoeee! Het was raar haar te zien, maar voelde gelijk ook weer zo vertrouwd en chill(i)!
De eerste dagen waren rustige dagen, beetje geholpen met verven en koken, maar bovenal veel bijkletsen, spelletjes spelen en gezelligheid. Ruth heeft me haar dorp laten zien, ik heb haar vriend ontmoet, haar vrienden gezien en haar leven hier ontdekt. Het leven hier is relaxed en hard werken! Als iets niet lukt, dan doe je het morgen toch?!

Na de omgeving gezien te hebben was het tijd voor een les hiken, wat neem je mee, wat niet, wat moet je doen, wat vooral niet? En…de volgende dag was het zo ver, we gingen weg voor de vierdaagse-hike, mijn eerste echte hike! Niet wetende wat me te wachten stond, geen idee wat voor soort hike we gingen doen, achteraf maar goed ook ;) Bijna volledig onwetend begon ik aan een nieuwe ervaring, achteraf één om nooit te vergeten.

Dag 1: om 12 uur vertrok het mini-busje richting een dorp waar onze hike in de buurt zou zijn. Een eigenaar van een mega boerderij in het dorpje bracht ons op weg. Dit was erg prettig omdat we uren daglicht misten door het niet eerder kunnen vertrekken en we nu niet door de rivier hoefden te lopen aan het begin van onze tocht. Ondanks dat was dag 1 heeel erg zwaar, we zijn alleen maar de berg op gegaan, lees 700 meter hoogteverschil. Gezien ik nogal kleine benen heb en vooral niet gewend ben om te klimmen was het een heftige dag. Vooral stukken waar je recht omhoog moet, gelukkig met touw en helaas met backpack, kan dat heel erg zwaar zijn, en ja dat was het! Na veel geklommen te hebben en een afdaling van 150 meter verder vonden we een mooie plek om ons kamp op te zetten. We hebben het geluk gehad dat het een droge avond was en we daarom een kampvuur konden maken om onze spullen te drogen..

Dag 2: na een wat onrustige nacht was het tijd voor een ontbijt bij zonsopgang. Inmiddels weet ik wat mijn lichaam van mij vraagt tijdens een hike en kon ik ervoor zorgen dat ik eten in mijn jaszak had en drinken voor het grijpen zodat de hele dag door iets gegeten en gedronken kon worden. En dat was nodig! Dag 2 is er een om nooit te vergeten, het was heeeel gaaf en doodeng, maar ik heb het gedaan en daar gaat het om! Doodeng? Waarom? Nou, het was een dag volledig in de sneeuw, naja eigenlijk een dag volledig in een sneeuwstorm. Een dag met windstoten of lange harde winden met een snelheid van 50/60 kilometer per uur en met een beetje pech nog harder.

En toen kwam het moment dat we 250 meter hebben geklommen en bij het hoogste punt aankwamen waar we via een gletsjer verder moesten lopen! Whaaa, super awesome, maar heel eng! Super glad, super steil, super veel wind en super gevaarlijk want wegglijden is geen optie. Het duurde even maar ik heb levend de overkant bereikt. En toen begon afdaling en dat was het flink doorlopen, want langer dan 5 minuten stil staan kan betekenen dat je dood kan vriezen, maar doorlopen 5 kilometer lang over polderstenen en ijs is erg moeilijk! Het is ooit geweest dat er mensen op deze tocht zijn overleden, dus goed luisteren naar de aanwijzingen van Ruth is nu van belang. Naast dat er mensen zijn overleden zijn er ook mensen blind geworden van de sneeuw. Nooit verwacht dat dat zou kunnen tot het moment dat de sneeuw zo wit en sterk was dat ook ik m’n uit elkaar vallende zonnebril (sorry mama) opzette. Na een lange dag met sneeuw tot minimaal je enkels of knieën, een uitdagende en gave, maar vooral hele koude dag en een steile afdaling bij de ijswaterval kwamen we aan bij ons kamp. Helaas geen mogelijkheid tot het maken van een kampvuur, wat betekende dat dag 3 begon met koude en natte kleren en schoenen. Maar eerst…een warme nacht!

Dag 3: dit was mijn favo dag, na een goede nachtrust en een goed ontbijt kon ik er volledig tegen aan. Na een heerlijke wandeling door het bos, veelal naar beneden, kwamen we aan bij super mooie plekken. Bijvoorbeeld een waterval, maar om er te komen was het eerst door het water lopen wat betekende dat je goed nat werd. De hele dag bijna uitzicht hebben op de mooiste bergen maakt je dag zeker compleet en als je dan op open plekken komt met zicht op alles wat je hebt afgelegd maakt dat je wel een beetje trots. Een hoop mooiigheid, vele wateroversteken en een pauze voor foto’s en wat te eten verder moesten we weer door…op zoek naar een goede kampplek. We vonden een hele mooie locatie, een open locatie met veel wind, naast een rivier. We stopten op tijd en hebben deze dag veel tijd gehad voor ontspanning, helaas kwam dit dag 4 hard terug. We zijn te vroeg gestopt omdat we dachten dat we bij de kampplek waren en nog 1 kilometer verder hebben gelopen, dit bleek 2 kilometer te vroeg te zijn. Maarrrr, de slaapplek was mooi en gelukkig bedacht ik me dat ik oordoppen mee had en heb ik een heerlijke nachtrust gehad doordat ik door de continue wind van 50/60 km/h en het gesnurk van m’n buurvrouw heen kon slapen. Na een heerlijke nachtrust was het alweer tijd voor…

Dag 4: een dag vol modder, wegglijden en nog meer modder. Dag 3 was een dag dat vooral de berg afging, dag 4 vooral een dag die relatief vlak was en onder de modder zat. Na vertrek van de kampplek kwamen we in het moeras, wat betekende dat we gelijk natte voeten kregen. De afwisseling tussen moeras en water(oversteeks) maakte de natte voeten niet veel beter. Enige kilometers later kwamen we de plek tegen waar we hadden moeten overnachten, helaas want dit betekende nog 13 kilometer lopen en dat is op dag 4 niet iets wat je wilt. Naast nog 13 kilometer te moeten betekent dat ook dat je het tempo er flink in moet hebben. Waarom? Omdat we geen enkel bereik hadden en tussen 2 en 3 opgehaald zouden worden. Degene die ons ophaalt heeft geen idee of we gaan aankomen, of we het hebben overleefd en vanaf welk tijdstip hij hulp moet inschakelen. Niet dat de hulp iets zou kunnen, maar dat terzijde.

Na een flinke tocht kwamen we hekken tegen van de boerderijen, hierdoor dachten we dat we er bijna zouden zijn, maar helaas we waren nog maar op de helft. Maarrrr toen kwamen we aan in teletubbieland, dat betekende dat we er nu echt bijna zijn! Nog even genieten van de puma sporen en 1 river crossing te gaan! Een rivier oversteken die veelste sterk is en ik niet alleen kon oversteken met m’n backpack door de kracht van de rivier is spannend, want net voor het einde wil je niet met al je spullen in het water vallen, maar we zijn er!! Ik heb m’n eerste hike overleefd en gedaan, WAUW!

Na een interessante weg terug, lees met 7 mensen in een 4-persoons uit elkaar vallende auto zitten en backpacks op het dak geknoopt, kwamen we uiteindelijk weer warm en droog in Natales aan! :)

Blij met deze gave ervaring. De tocht welke wij hebben gelopen is 50 kilometer en wordt als wedstrijd ‘gerend’ binnen de extreme sports. Op deze tocht zijn er enkele overleden door o.a. de kou of niet houden aan ‘regels’. Maar, wij hebben het overleefd en zijn een hele ervaring rijker, trots!

PS. Foto’s van de hike staan op Facebookpagina van Ruths bedrijf https://www.facebook.com/PatagonianExpeditions/?ref=ts&fref=ts en onder het kopje foto’s op deze blog.